اشعار

گرچه همیشه رازم، پیش تو برملا بود            نَشکَن دل کسی که، کارش خدا خدا بود

شرمنده‌ام به قـرآن، خیلی خراب کردم            ویرانۀ دل من، یک روز خوش‌نما بود

ظرفِ پُر از تَرَک را، نقداً خودت خریدی            قـلب شکـسـتۀ من، با اینکه بی‌بهـا بود

دست از تو تا کشیدم، دنیا کِـشیده‌ام زد            عاشق بدون معشوق، سهمش فقط بلا بود

تا گوشه‌ای نشستم، پیشم نشـستی انگار            پس راه اصلی وصل، در کُنج انزوا بود

حتّی نگفته‌ای کیست، من را بغل گرفتی            بخشایشت همیشه، بی‌چون و بی‌چرا بود

چادر نماز زهرا، مصداق یا مُجیر است            در اوج بی‌پـنـاهی، مـادر پـنـاه مـا بود

آب و غذای ما را، شخصِ حسن رسانده            رزق از کریم‌ خوردن، خوشبختی گدا بود

بیچـاره‌ام، به حَـقِّ حـیدر، اِلهی العـفـو            مُهر قبولی من، در دستِ مرتضی بود

نوکر دلش گرفته، دلتنگی‌اش حسین است            ای کاش روزیِ ما، امـسال کـربلا بود

افطارِ تشنه‌لب‌ها، اشک است، اشک روضه            یاد همان لـبی که، پامـالِ چکـمه‌ها بود

کهنه‌حصیرِ دِه هم، جـمعش نکـرد آخر            آن جسمِ قطعه قطعه، از بس جدا جدا بود

تو چـنانی که منم شـیـفـتـه و دربه‌درت            نظـری کن که بیـایم نـظری در نظرت

هر چه دیدی طـمعِ بیـشـتر و بیـشـتـرم            بـاز دیـدم کــرمِ بـیـشـتـر و بـیـشـتـرت

این همه جرم و خطا کرده‌ام و در عجبم            نشد اصلاً که مجـازات شوم با تـشرت

کیستم؟! این همه تحویل مَگـیرم که منم            بندۀ عاصی و رسوا شده و خـیره‌سرت

شرمسارم که همیشه عوضِ این همه لطف            بـوده‌ام در هـمۀ عـمر فـقـط دردسـرت

لطف کردی و رساندی منِ تنها شده را            به مناجـات ابوحـمزه و فـیض سحـرت

قَـسـَمت می‌دهـم امـشـب بِـعـَلـیٍ بِـعـَلـی            قَـسَمت مـی‌دهـم آری، قـسـم مُـعـتـبرت

ثمر خلقت هستی‌ست در انگـور نجـف            بچشان بر لب من، جُرعه‌ای از این ثمرت

گفتمت راه تقرب به سویت چیست بگو            گفتی از کرب و بلا راه بجویم به درت

گفتم اصلاً چه زمان یاد حُـسین ت باشم            گفتی آن ثانیه که سوخت زبان و جگرت

گفتمت تشنه که گشتم چه‌کنم یادِ غـمش            گفتی آن لحظه مدد جوی ز چشمان تَرَت

گفتمت روضه بخوان تا که دلم نرم شود            گفتی از تشنه‌لبِ در دل خون غوطه ورت

گفتم اصلاً چه شده خـم شده آقا کـمرش            گفتی ای‌کاش نبـیـنی غم و داغ پـسرت

کاش هرگز نشود تا که ببینی روی خاک            مثل تسبیح تنش ریخته در دور و برت

ای به سویت دل هجران زدۀ ما نگران            کوی وصل تو بود مقصد خونین جگران

در شب قدر، شب راز و نیاز ملکوت            نـالـه دارنـد به درگـاه خـدا مـنـتـظران

این‌همه سوخته دل در سفر کوی توأند            شوق دیـدار تو دارند همه هـمـسـفران

جاده در جاده نشـستیم که هنگام عبور            بنـشـیـند ز تو گردی به رخ رهگذران

بگـذارید رقـیـبان هـمگی طـعـنه زنـند            حال ما را که نـدانـند، ز ما بی‌خـبران

باکی از دیـدۀ غـفلت زدۀ دشمن نیست            چون به جایی نرسد دیدۀ کـوته‌نـظران

با تو مـا هـمـسـفـر کـوفـۀ دردیـم هـمه            تا بسوزیم به حال همه خونین جگران

شد دوتا فرق علی در دل محراب دعا            می‌رود نالۀ هستی ز کران تا به کران

می‌کـشـد آه ز انــدوه پــدر دخــتــر او            آه او شعـله زند، شعـله به جان دگران

یک طرف ناله‌زنان در غم او دخترهاش            یک طرف اشک فشانند ز ماتم پسران

«یاسر» از چشم مخواه این که نجوشد اشکش            می‌شود داغ در اندوه عـلی پـرده‌دران

ای مرا دلـبـر و دلـدار! اَجِرنا مِنْ نار            آمـده عـبـد خـطـاکـار! اَجِـرنـا مِنْ نار

تا که گـردیم سـبک‌بـال، الهـی الـعـفـو            تا که باشـیم سـبک‌بـار! اَجِرنا مِنْ نار

مُـذعـنـاً مـعـتـرفـا آمــده‌ام! در وا کـن            بـدم و می‌کـنـم اقـرار! اَجِـرنـا مِنْ نار

با بـدی‌ها شـده‌ام طـرد! اغـثـنـا یا رب            با گـنـاهـان شده‌ام خار! اَجِرنا مِنْ نار

با کـلافِ دلِ بـی‌طـاقـت و بی‌سـامـانـم            آمـدم بـر سـر بـازار! اَجـِرنـا مِـنْ نار

راه کج گرچه مرا دور ز درگاهت کرد            حال برگـشته‌ام ای یار! اَجِرنا مِنْ نار

شد شب سـیـزدهم، یـاد نـجـف افـتـادم            به عـلی حـیـدر کـرار! اَجِـرنا مِنْ نار

به سحـرهـایِ حـرم اُنس گرفـتم یعنی:            به دمِ قـدسـیِ زوار! اَجِــرنـا مِـنْ نـار

به همان مـادر مظلـومه و تنهـایی که،            مـانـد بـین در و دیـوار! اَجِرنا مِنْ نار

به سِرِشکی که روان گشت ز چشمانم با،            روضۀ داغـی مسـمار! اَجِـرنا مِنْ نار

بـه غــم شــام غــریـبـان ابــاعــبــدالله            که حرم گشت شرربار! اَجِرنا مِنْ نار

به همان طفل سه ساله که پس از غارت شد            وسط شـعـله گـرفـتـار! اَجِـرنا مِنْ نار

هر که دعای «مجیر» را در «ایام البیض» ماه رمضان (۱۳ ،۱۴ ،۱۵ ) بخواند، گناهش آمرزیده می‌ ‏شود، هر چند به عدد دانه ‏‌های باران و برگ‌ های درختان و ریگ‌ های بیابان باشد! و خواندن آن برای شفای‏ بیمار و رفع غم و اندوه سودمند است؛ مفاتیح الجنان

آمد سحر دوباره و حال سَهَر* کجاست؟            تا بلکه آبرو دهـدم، چـشم تَر کجاست؟

بیدار می‌نـشـیـنم و باشد دلـم به خـواب            با این درختِ آب نداده، ثـمر کجاست؟

ای داوری که دست مـرا کـرده‌ای بلـند            از من ز دستِ نفْس، زمین خورده‌تر کجاست؟

دارم دو دست سوی تو بالا و سر به زیر            کو دست دیگری که گذارم به سر؟ کجاست؟

با آب می‌کـنـند سـیاهی ز صفـحه پاک            پُر گشته نامه‌ام ز گنه، چشم تر کجاست؟

جز خانۀ تو، هر چه درِ خانه، بسته است            یک در، که وا شود به منِ دربه در کجاست؟

یک گـوشۀ نـگـاه، عـوض می‌کـند مرا            در این میان، به گوشه‌نشین آن نظر کجاست؟

باز شد پنجرۀ روشنی از فصل حضور            فصل سرسبز دعا، فصل شکوفایی نور

دردمندان! به شما ماه خدا رو کرده‌ست            چه خدایی، که رحیم است و کریم است و غفور

به هلال مَـهِ نو در رمـضان باید گفت:            «قُل هُو‌الله اَحَد چشم بد از روی تو دور»

گاه در پـرتو قـرآن، به تـلاوت بنـشـین            ای نگـاه تو طـربنـاک‌تـر از باغ بـلـور

عافیت چون طلبد؟ آن که گریزد ز طبیب            به خدا کی رسد؟ از خود نکند آن که عبور

صبر بر معصیت، از زهدِ ریایی بهتر            سعی کن تا که در این ماه شوی سنگ صبور

ای دلت در گـرو آیۀ «فَاخـلَع نَعـلَیک»            در دلت مـانده اگر آرزوی وادی طـور

بی‌ریا، در پی تسکینِ دلِ مسکـین باش            نشود مانع احساس تو، احساس غـرور

ای صفـای تو نوازشگـر گـل‌های یـتـیم            نذر این باغچه کن، شادی و شیدایی و شور

سعی کن لـذت غـفـران خـدا را بچـشی            ای که ابر کَرَم از روی سرت کرده عبور

دل اگر یاد خدا کرد و شب از نیمه گذشت            می‌شوی غرق عنایت، سحر از فیض حضور

به دعـا دست برآرید « شب قدر» مگر            بگـشاید گـره از کار شما صبح ظهـور

ای که چشم دل تو در طلب راه خداست            رو به مهمانی او کن، رمضان ماه خداست

با پـشـیـمـانی و با عـفـوِ اسـاسی آمـده            باز کن آغوش خود را؛ عبدِ عاصی آمده

باز کن آغوش خود را "یا رَجاءالمُذنبین"            سـائلِ بی‌سـرپـنـاه و آس و پـاسی آمده

رفته از یادش! فراموشی گرفته سال‌هاست            اهلِ نسیان است و غرقِ بی‌حواسی آمده

شُکرِ نعمت رفته از یادش، حواسش نیست که            با اجـابت رفـتـه و با نـا سـپـاسی آمـده

دردِ عصیان بی‌قرارش کرده! حالش را ببین            تا شود بخـشـیده با چه الـتـمـاسی آمده

دعوتش کردی به مهمانی که درمانش کنی            در دلِ شیطان عجب هول و هراسی آمده

رختِ تقوا بر تنِ خوبان دلش را برده است            گوشه‌ای کِز کرده! با کهنه‌لـباسی آمده

دوست دارد از صمیم جان، عزیزانِ تو را            بـنـدهٔ نــاقـابـلِ گـوهــرشـنـاسـی آمــده

می‌شناسد مادر سادات را؛ یارب ببخش            پشتِ "در" امشب گدایِ ناسپاسی آمده

جانِ آن مادر ببخش این بنـدهٔ آلوده را            حـال که با تـوبهٔ نـاب و اسـاسی آمده!

سحر دمیده و بر شیشه می‌زند باران            هوا مسیح‌نفـس شد، به مقـدم رمضان

جوانه‌ها همه دست دعا به شاخه بلند            شکـوفه‌های بهاری به ذکر الرحـمان

وضو گرفته شقایق به جرعه‌ای شبنم            نسیم غرق نیایش، درخت محـو اذان

گل محـمـدی و نـغـمۀ خوش صلوات            نگاه نرگس سرمست همچنان نگران

خـوشا تـلاوت قـرآن به وقـت آمدنت            خوشا دعای سحر در نـمازخانۀ جان

اگرچه زخمی صد داغ کهنه است زمین            نگاه لطف تو کافی‌ست تا بگیرد جان

سلام بر تو که اصل سلام دیدن توست            سـلام بر سـحـرسـتـان اول رمـضـان

السلام ای ماه پنهان پشت استهـلال ما            ما به دنبال تو می‌گردیم و تو دنبال ما

ماهِ پیدا، ماه پنهان، ماه روشن، ماه محو            رؤیت این مـاه یـعـنی نـامـۀ اعـمال ما

خاصه این شب‌ها که ابر و باد و باران با من است            خاصه این شب‌ها که تعریفی ندارد حال ما

کاش در تقدیر ما باشد همه شب‌های قدر            کاش حَوِّل حـالَنـایی‌تـر شود احوال ما

ما به استقبال ماه از خویش تا بیرون زدیم            ماه با پـای خـودش آمد به استـقـبال ما

گوشۀ چشمی به ما بنمای ای ابروهلال            تا همه خورشید گردد روزی امسال ما

نــویـد تــابـش مــاه صــیـــام مـی‌آیــد            شـمـیـم رحـمت حـق بر مـشـام می‌آید

گمانِ یأس، گـناه است آنکه را امشب            بـه درگــه کــرمِ "ذوالـکِـرام" مـی‌آیـد

ز آستانۀ رحـمـت گذشتن از عـصیان            بشارتی‌ست که بر خاص و عام می‌آید

دو صد گناه، به یک "یا اِلٰه" می‌بخشند            دو صد جواب به هر یک سلام می‌آید

ز مرحمت رمضان المبارکش خوانند             مــه صــیــام که بـا احــتـرام مـی‌آیـد

گشوده است درِ فیض و بندگان همه را            پـیِ شــتـابْ بـر این در پــیــام می‌آیـد

شعبان گذشت و حال دلم روبراه نیست            در کـولـه‌بارِ زندگی‌ام جـز گـناه نیست

سوگند بر حـقیقتِ سِیر و سلوکِ عشق            چون من در این طریق، کسی روسیاه نیست

عمرم به غفلت و ضررِ معصیت گذشت            کارم به غـیرِ نـاله و انـدوه و آه نیست

آخـر چـگـونـه واردِ مــاهِ خــدا شــوم؟            بیچاره را به خانۀ محـبوب، راه نیست

یا رب مرا به حُرمت شاه نجف ببخش            جز بیتِ رحـمتِ تو مرا سرپـناه نیست

پـرونـده‌ام سـیـاه، ولـی در دلـم به جـز            عـشقِ شهـیـدِ تـشـنۀ در قـتـلـگاه نیست

چه شب‌های خوبی که با تو سحر شد            نه سخـتی کـشیـدم، نه عمرم هدر شد

نـگـفـتـی گـنـهـکـار بــیــرون بـمـانـد            هـمـین شد که شـوقـم به تو بیشتر شد

نه مـنّـت کـشـیده، نه زحـمـت کـشیده            خـجـالـت کـشـیـده گــدا مـعــتـبـر شـد

همه بار بـسـتـنـد، جـز من که مـانـدم            چه خـاکـی به روی سر رهـگـذر شد

جـز ایـنـجـا دگـر سـرپــنـاهـی نـدارم            بـبـیـن سـائـلـت بـاز هـم دربـه در شد

همه فـرصـتـم رفـت و دسـتم تهی شد            دو سر سود خـالـص بـرایم ضرر شد

چه خوش بودی ای سی شب افطار و گریه!            بـســوزد فــراق تـو کـه دردســر شـد

بــنــا بــود در بــیــن آتــش بــســوزم            عـلـی تا کـه فـهـمـیـد، فـوراً سـپر شد

گــنـاه مـرا بـیـن چــادر نـهــان کــرد            عجب مادری! جای من خونجگر شد

فـقـط دسـت من می‌رسـد بـه مـحـرم؟            حسین جان بیا فـرصتم مخـتـصر شد

صدا زد بیا خواهرم، وقت تنگ است            تو و جان طفـلان که وقـت سـفـر شـد

بـرو کـهـنــه پـیــراهــنــم را بــیــاور            بـرو که حـسـیـنت دگـر مُحـتـضر شد

چـرا خـیـره مـانـدی بـه زیـر گـلـویـم            بـبـین شـمر از غـصـه‌ات با خـبر شد

بکـش دسـت بر موی پُـر پـیچ و تـابم            که تقدیر من خـنجـر از پشت سر شد

لحظه‌های آخر و احساسِ غربت می‌کنیم           ای خـدا داریم کم‌کم رفع زحمت می‌کنیم

درگـذر از ما اگر بـزم تو را بَرهَم زدیم           پیشِ تو از حال و روزِ خود شکایت می‌کنیم

معصیت کردیم و رفت از یادمان مهمانی‌ات           میزبانی کردی! احساسِ خجالت می‌کنیم

"یا غیاثَ المُستغـیثـین" گفته و با التماس           با همین دستانِ خالی عرض حاجت می‌کنیم

یا رفـیـقَ، سَیـدی، مَن لا رفـیـقَ غـیرِ تو           سودِ بسیاری از این نوعِ رفـاقت می‌کنیم

ما به ماهِ تو، به إعجازِ سَحَر دل بسته‌ایم           بیشتر از قبل وقتی کسبِ رحمت می‌کنیم

سـفـرهٔ افـطـارهای آخـرین است و مُـدام           با تو داریم از قبولِ توبه صحبت می‌کنیم

راستی بخشیدی آخر یا نه؟ ما را ای کریم           درگذر حالا که مستأصل صدایت می‌کنیم

ما به شب‌هایِ مناجاتِ تو عادت کرده‌ایم           بعد از این با گریه هَرشَب با تو خلوت می‌کنیم

عهـد می‌بـنـدیـم با تو زیـرِ ایـوان نـجـف           بعد از این، جانِ علی بهتر عبادت می‌کنیم

جانِ آقـایی که می‌گـفـتند رو به زیـنـبـش           از حسینت هرچه می‌خواهیم غارت می‌کنیم

سر به روی نیزه، انگشتر به دستِ دشمنان           در دل از این داغ، احساسِ حرارت می‌کنیم!

آخـر مـاه، گـدا مـانـده و تـنـهــا مـانـده            هـمـه رفـتـنـد فـقـط بـنـدۀ رسـوا مـانده

درب مهـمـانی خود را کمی آرام بـبند            یک نفر از صف بخشیده‌شدن جا مانده

دستگیری بکنی یا نکنی هر دو رواست            دسـتِ تـسـلـیـمِ منِ غـم‌زده بـالا مـانـده

هـیـچ‌کـس واســطـۀ بـنـدۀ آلــوده نـشـد            مثل هر سال فـقـط یـوسف زهرا مانده

همۀ زنـدگی‌ام حاصل لطف مهدی‌ست            تـازه آقـایی او در صـف عُـقـبـی مانده

عاقـبت آبـرویم ریخت و در چشم امام            بـی‌بـهــا کـرد مـرا چـشـمِ بـدِ وامـانـده

سخت دلتنگ نجف هستم و ایوانِ علی            بر دل غـم‌زده‌ام، شـوق تـمـاشـا مـانـده

آخـر مـاه هـم از غـربـت اربـاب بگـو            بین گودالِ پُـر از خون، تن مولا مانده

اکبر و قاسم و عبدالله و عون و عباس            هـمه رفـتـند؛ فـقـط زینب کـبری مانده

چه کند زینب مضطر که سنان دور شود            لب زخـمی حـسیـنـش به دعـا وا مانده

اوقـات رسیدن به خـدا، زود گـذشـتـند            شب‌های مناجـات و دعـا زود گذشتند

مـن دیـر رسـیـدم درِ این مـیـکـده امـا            از جُـرم منِ بی‌سر و پـا، زود گذشتند

"اوقاتِ خوش آن بود که با دوست به‌سر شد"            اوقات خوش ما، رفـقـا زود گذشتند؟!

از شرّ بساطی که شود ختم به عصیان            با یـاد خـدا، اهـل حـیـا زود گـذشـتـنـد

تا اینکه خـجـالت نکـشد بـعـد کـرامت            از پیـش گـدا، اهل سخـا زود گـذشـتند

حق می‌گـذرد زود از آن طایـفه‌ای که            در مسـند قـدرت ز خـطا زود گذشتند

پلکی نـزده، عـمر شتـابـان سپری شد            چون بـاد، دو روز گـذرا زود گذشتند

آن زمرۀ خـوش‌نام که حداثِ حـسیـنند            از زیـنـت این دارِ فـنـا زود گـذشـتـند

در راه رسیدن به حسین و به حریمش            از جان و تن خود، شهـدا زود گذشتند

از مـعـصیـتی که نـگـذشـتـند کـریمان            در صحن گوهرشادِ رضا زود گذشتند

هر شب منم و خاطرۀ صحن گوهرشاد            کِی از دلم این خاطره‌ها زود گذشتند؟

کس قـدر نـدانـست مقـامـات رضـا را            از شأن عـظیـمش به خدا زود گذشتند

نَـسّـاب کجـا و نَـسَـب پـاک امـامـان؟!            اصحاب ازین داغ چرا زود گذشتند؟!

آغاز می‌کنم سخنم را به «یا حسین»            در می‌زنـم به خـانـۀ معـبود با حسین

کـاری به خـاطـر رمـضـانم نکـرده‌ام            امـا گـرفت دسـت تـهـیِ مـرا حـسـین

مثل همیشه آبرویش را وسط گـذاشت            شد باعـث رفـاقـت ما با خـدا، حـسین

در قـتـلگـاه یک یک مـا را صدا زده            ما را خرید زیر همان نیـزه‌ها حـسین

مـا روزه‌دارهـا هـمـه یـاد لـب تـوأیـم            ای تـشنه‌لب‌تر از همۀ تـشنه‌ها حسین

آخر مرا برای خـودش می‌خـرد شبی            من می‌شوم مسافر کرب و بلا حسين

یا رب کنار سفـره‌ات مهمان رسیده            او بـا لـبـاس پــارۀ ایــمــان رسـیـده

این بی‌سر و پا با تو بر سامان رسیده            سائل به پیش حضرت سلطان رسیده

او آمده تا پُر کـنی ظرفش ز عرفان

محـتاج محتاج آمده بر کوی احسان

مهمان تو از هر دری رد شد خدایا            در تنـگـنـاهـایـش مـردد شـد خـدایـا

اعمال او بر رحـمتت سد شد خـدایا            دوری‌اش از کوی تو ممتد شد خدایا

حالا شکـسـته آمده دسـتـش بگـیری

با قـلب خـسته آمده دسـتـش بگـیری

یـا سـیـدی مـن آن گـدای بـی‌پـنـاهـم            عـبد فـراری تو هـسـتم رو سـیـاهـم

محـتـاج غـفـران تو و نـیـمه نگـاهم            شد قـامـتم خـم زیر این بـار گـنـاهم

بر عـبد افـتاده ز پای خود نظر کن

جان امیرالـمؤمـنین از من گـذر کن

یارب اگر دستـی نگـیری از گدایت            گر شامل حـالـم نسازی جلـوه‌هـایت

گر من نبـاشم شامل جود و عطایت            یا رب اگر با تو نـگـردم من هدایت

روز قـیـامت پس چه سـازم یا الهی

عبد تو می‌مـانـد به حـال روسـیاهی

امشب بـخـوانم ذاتِ پـاکِ کـبـریـا را            یا رب بـبـخـشا این گـدای بـی‌نـوا را

تو خواندی و من آمدم برداری از من            سـنـگـیـنـیِ بـارِ مـعـاصی و خطا را

من نا امـید از سـفـرۀ احـسان نـبـاشم            وقـتـی که دارم خـالـقـی مثـلِ شما را

ابوابِ رحمت را به رویم می‌گـشایی            یعنی تو بخـشیدی به من حالِ دعا را

من در مجیر و افـتتاح و جوشن قـدر            در نـام‌هـایـت یـافـتـم عـطـرِ شـفـا را

مـن بـاورم که در شـبِ پـایـانـی مـاه            با مهـرِ توحـیدی خود بخـشی گـدا را

آری یقین دارم که تو می‌بخشی امشب            هر گونه جرم و لغـزشِ این مبتلا را

با لحنی محزون و دلی پُـر از اجابت            خـواهـم امـیـدِ رحـمـتِ بـی‌انـتـهـا را

در این شبِ رحمت بخـوانم عاشـقانه            با ایـن دل خـونـم فـقـط نــامِ خــدا را

غـرقِ امـیدم از تو می‌خـواهم کریما!            امشب براتِ هم نجـف هم کـربـلا را

بـر درگــه تـو آبــرویـی مـن نــدارم            حرفی حضورت درخور گفتن ندارم

پرونده‌ام تیره‌تر از شب‌های درد است            در نامۀ خـود نقـطـه‌ای روشن ندارم

جـز آسـتـانت بـر کـجـا رو آورم من            رویی اگـرچه بـهـر بـرگـشـتن ندارم

سیل سرشک من دلیل شرمساری‌ست            در محضرت جز ناله و شیون ندارم

تـقــوا لـبـاس مـیـهــمـانـان تـو بـاشـد            افـسـوس در بـزم تو پـیـراهـن ندارم

با رأفت و مهرت نگاهم می‌کنی باز            با آن که من هرگز چنین دیدن ندارم

دارم خدایی که رحیم است و غفور است            شکی به قـدر یک سر سـوزن ندارم

جز گوهر مهـر عـلی و آل عـصمت            ره‌تـوشـه‌ای در لحـظـۀ مُـردن ندارم

غافل مشو از نفس خود هرگز«وفایی»            بد تـر ز نفـس خود دگر دشمن ندارم

هرکس دلش به مهر تو تسخیر می‌شود            در چشمه‌سار عفو تو تطهیر می‌شود

هرجا بشر ز رحمت تو فیض می‌برد            لا تـقـنطوی توست که تفسیر می‌شود

در آسـمـان هـفـتـم تـو خـانـه مـی‌کـند            وقـتی که آه، صـاحـب تـأثـیر می‌شود

خوشبخت بنده‌ای که به فصل جوانیش            در راه بـنـدگـی خـدا پــیــر مـی‌شـود

مهـمـانی صیـام به آخـر رسـیده است            دارد فـضا دوباره چه دلگـیر می‌شود

در عـید فـطـر رحمت تو بر سر همه            مـثـل زلال نــور سـرازیـر مـی‌شــود

اعـمـال بـنـدگـان بـهـشـتی و دوزخـی            در زنـدگـانـی هـمـه تـکـثـیـر می‌شود

یا رب به آن امـام که در راه بـنـدگی            کُـل وجـود او سـپــر تــیــر مـی‌شـود

یارب به آن تنی که به گـودال قـتلگاه            خـونین و پاره‌پاره ز شمشیر می‌شود

در خواب دیده‌ام که سواری رسد ز راه            کـی خـواب ما هـمـه تـعـبـیر می‌شود

جزاین «وفایی»از تونخواهد، اگرچه باز            دل‌هـا اسـیـر پـنـجـۀ تـقـدیـر می‌شـود